کیفیت زندگی ساکنان بالای ۱۵ سال آپارتمان نشین، در مقایسه با ساکنان بالای ۱۵ سال غیر آپارتمان نشین شهر شیراز در سال ۹۱-۹۰

مقدمه و اهداف: امروزه، برنامه های سنجش سلامت و ارزیابی مداخلات بهداشتی، افزون بر محاسبه شاخص های ابتلا و مرگ، به دیگر شاخص ها، مانند کیفیت زندگی نیز توجه می کنند. این تحقیق قصد دارد به بررسی تفاوت کیفیت زندگی ساکنان بالای 15 سال آپارتمان نشین، نسبت به دیگر ساکنان بالای 15 سال غیر آپارتمان نشین شهر شیراز بپردازد. روش کار: مطالعه پیش رو یک مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی است که به بررسی همزمان متغیرهای آپارتمان نشینی، به عنوان متغیر مستقل و ابعاد مختلف جسمی، روانی، اجتماعی و محیطی سلامت، به عنوان متغیر وابسته، در شهر شیراز، سال 1390 پرداخته است. در این مطالعه از نمونه گیری چندمرحله ای و پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (whoqol-bref) استفاده شده است. نتایج : بر اساس تجزیه و تحلیل ها، میانگین نمره های ابعاد سلامت، پیش از تعدیل، برای متغیرهای جنسیت، سواد، تأهل، سن، شغل، بُعد خانوار، درآمد ماهیانه، نوع بیماری، مالکیت منزل و مساحت منزل در آپارتمان نشینان، نسبت به غیر آپارتمان نشینان، به ترتیب عبارت بودند از: جسمی 57/13 و 41/16، روانی 71/10 و 87/14، اجتماعی 57/8 و 84/13 و محیطی 59/13 و 18/10 که بعد از تعدیل در بُعد جسمی، به 41/14 و 61/15، روانی 6/12 و 47/14، اجتماعی 74/8 و 72/13 و محیطی 42/15 و 23/9 تغییر یافتند (0001/0p<). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد که سلامت آپارتمان نشینان حتی بعد از تعدیل در بیشتر حیطه ها، کمتر از غیر آپارتمان نشینان است که ارزیابی علل آن می تواند در ارتقای سلامت شهرنشینان بسیار مؤثر باشد.